Prachtige winterdag met veel vogels

Afgelopen zaterdag had ik vrij en het weer was schitterend. Mooi zacht licht, sneeuw en ijs, ideaal weer voor de natuurfotograaf. Eerst wilde ik naar m’n ijsvogelstek gaan, maar uiteindelijk zocht ik het toch iets dichterbij huis. Ik ging naar ‘De Huibert’. Dit is een klein gebied, maar in de winter zijn er altijd leuke vogels te zien. Vorig jaar had ik er een goudhaantje gezien. En het is nog geen 5 km. fietsen, dus op naar de Huibert.

Aangekomen daar, zag ik een klein vogeltje over het ijs huppen. Dus ik plat op mijn buik in de sneeuw en op het ijs, en al snel bleek het een vrouwtjesvink te zijn. De vink vloog maar niet weg, terwijl ik steeds dichterbij kwam. Totdat ik 5 meter van haar vandaan was, ging ik niet meer verder. Ondertussen scharrelde de vink lekker verder en genoot ze van de afgevallen katjes en proppen van de els. En ze had totaal geen aandacht voor mij, heerlijk toch?



Opeens hoorde ik een bekend geluid. Ja, dat moeten wel staartmezen zijn. En ja hoor, daar kwam een groep staartmezen aan. Ik ging voorzichtig staan, en zodoende merkte de vink er ook deze keer weer niks van. Maar wat zijn die staartmezen toch vreselijk snel. En ook als ze dan nog voor je neus gaan zitten, is het altijd een kunst om die snelle rakkers goed en scherp op de foto te krijgen.

Terwijl ik ze probeerde te fotograferen, kwamen er 2 blaffende honden op me af. En de staartmezen gelijk weg. Nou, dan baal je wel. Grr, rothonden.

Nadat op z’n zachts gezegd die minder fijne honden weg waren, en ook de staartmezen niet meer te zien waren, zat nog steeds de vink op haar gemak een paar meter naast me.

Als eerste maakte ik een foto met 70 mm. om te laten zien hoe dichtbij ze ook deze keer weer zat. Daarna ging ik weer plat op mijn buik terwijl ondertussen ook nog het roodborstje en een winterkoning voor me gingen poseren.

Nadat de vink door had, dat ik echt geen kwaad deed, kwam ze tot op 2 meter. Wat is dat toch genieten. Wat kan zo’n simpele vogel er toch voor zorgen dat er zomaar een paar liter adrenaline door je heen gaat.

Maar dan nog het fotograferen. Het is een heel beweeglijke vogel zo op het ijs. Ze was zo druk bezig met haar voedsel, dat het van 2 á 3 meter erg moeilijk is om ze er goed en scherp op te krijgen. Daarom ben ik ook erg blij dat ik er 1 haarscherpe heb tussen zitten. Want 90% ging de prullenbak in.

Maar na een kwartiertje was het buikje al weer vol en vloog ze de bomen in. Dus pakte ik mijn spullen en fietste met een glimlach terug. Want wat was het toch een mooie dag. Halverwege het fietspad stopte ik even. Want daar zag ik uit de boom een buizerd naar beneden duiken op een prooi. En plotseling kwam daar een torenvalk aangevlogen die ook op de prooi dook. Maar de buizerd joeg de valk weg en de torenvalk vloog weg, mij richting op. Maar wat vloog die snel. Normaal vliegen torenvalken lekker op hun gemakkie, maar deze vloog wel heel snel. Nou ja, toch maar wat foto’s maken. En wat leek die toch blauw. Het zal toch geen slechtvalk zijn. Nee, die zitten meer aan de kust. Maar toen ik de foto inzoomde, ja, dit is een slechtvalk. Ongelofelijk, zomaar hier in de polder.

Maar verdraaid, ik was hem kwijt. Want terwijl ik op mijn camera keek, vloog de slechtvalk een boom in, die vlakbij het fietspad staat. En na wat zoekwerk zag ik hem inderdaad zitten. Ik fietste langzaam terug (met hartslagen van 200 p/m), want ik zag hem slecht omdat veel taken voor zaten. En ja hoor, daar zit effe een slechtalk, en nog dichtbij ook. En na zo’n 10 seconde hield hij het voor gezien, vloog nog even voor me, waarna hij verdween richting het kanaal.

Na deze schitterende ontmoeting, ging ik nog even bij een wetering kijken, waar nog weleens een aalscholver of ijsvogel zit. En er zat inderdaad een aalscholver.

Het was weer een heerlijke dag met veel mooie vogels, de ene keer een hele simpele vogel, maar dichtbij, en een andere verder weg, maar weer erg zeldzaam.

Tot de volgende keer.

Gr.

Arné