Zouweboezem en steenuilen met jong

Gisterenochtend ben ik naar de Zouweboezem gegaan. Het was mooi weer, niet te hard licht, dus ideaal weer om te fotograferen. Bij aankomst kwam ik op het vlonderpad een man tegen die ook hier in de buurt woont. Ik stond met hem een tijd te praten, als ik ineens wat gerommel achter me hoort. Ik kijk om en kijk recht in de ogen van een wezel die me op een paar meter afstand staat toe te kijken. Ongelooflijk, ik pak gelijk m'n camera die op statief naast me stond en maak foto's. Maar dat valt nog vies tegen, wat een snelle rakkers zijn het toch. Ze staan geen moment stil, dus om een goede scherpe foto te maken, is nog een hele klus. Toch heb ik er een aardige serie aan over gehouden. 

Bij de laatste foto staat ie op 2 (!!) meter afstand.

Iets later kwam  ook nog een fuut met 2 jong mooi dichtbij. Vanaf het bruggetje kon ik ze mooi fotograferen.

Wat begon het toch al mooi.

Daarna ben ik doorgelopen naar het platvorm bij de zwarte sterns. Die waren weer lekker actief, en omdat het zonnetje scheen, moesten ze natuurlijk ook even douchen.

En speciaal voor Remco van Daalen, de purperreiger.

De avond daarop ben ik weer bij de steenuilen hier in Leerbroek wezen kijken. Na een halfuur hoorde ik opeens een hoop gekrijs. Wat bleek nou? De steenuil zat een stuk verderop in een perenboom te krijsen naar een kat die voorbij liep (1e foto). En de kat kwam mijn kant op lopen. 

Dus om het beter te bekijken liep ik die richting op en bleef achter een hek staan wachten. Terwijl de kat alsmaar dichterbij komt, komt ineens ook de steenuil eraan vliegen, die 8 meter voor mij land in een oude dode fruitboom. Ik heb hem nog nooit zo dichtbij en nog nooit zo mooi kunnen fotograferen. Wat een geweldige vogel, hij bleef er wel 2 minuten zitten.

Daarna vloog hij weg en landde een stuk verder in een es. Ik besluit (nog natrillend van de 10 liter adrenaline die door m'n lijf heen spoot) om verder te lopen, en te kijken of ik misschien een jonkie kon horen in de knotwilg. Maar nee, ik hoorde geen jonkie, ik zag een jonkie. Op de steenhoop zat een jonge steenuil die een paar seconde bleef zitten, maar daarna gelijk tussen de hoop stenen verdween.

Ik besloot maar om tegen een knotwilg aan te gaan zitten, wachtend totdat die weer tevoorschijn zou komen. Ik had er wel veel geduld voor nodig (2 uur), maar wat liet hij zich mooi zien.

De zon scheen nog steeds, waardoor er een mooie warme gloed op kwam. Wat was het genieten daar!

Dus het kan zomaar zijn dat er binnenkort weer steenuilenfoto's op m'n blog komen. Ze blijven mij niet vervelen.

Hartelijke groet,

Arné